Ik heb nooit echt moeten ontsnappen aan de ratrace. Ik heb nooit een burn-out gehad. En toch ontkom ook ík niet aan het gevoel van opgejaagdheid en altijd maar doen doen doen en druk, druk, druk dat er heerst in ons alledaagse leven. Het is alsof dat een energie is die, zelfs als je er niet in geloofd en ver weg van wilt blijven, nog steeds doorheen de kieren sijpelt. Onontkombaar al het gehaast.
Mijn tegenreactie? Zoveel mogelijk rust, vertraging en stilstaand creëren. Tegengewicht is nodig. Ondanks dat ik de meeste voldoening en energie haal uit lekker bezig zijn en ik een doener ben (generator type, present) ervaar ik zoveel deugd als ik de tijd even de tijd laat zijn. Ik heb daarvoor verschillende manieren gevonden om de tijd en de gehaastheid te ontvluchten.
Chillax
Hoe ziet dat chillax er uit voor mij? Allereerst geloof ik niet en heb ik ook nooit geloofd in full-time werken. Mensen die 38+ uur werken per week, ik voel er veel compassie en een dikke portie respect voor. Hoe ze het doen, ik snap er niks van. Werken, huishouden, eventuele kinderen, alle hobbies en vrijetijdsbezigheden, vriendschappen onderhouden, verbinden met liefdespartners. Hoe krijg je dat in hemelsnaam voor elkaar zonder niet constant over je eigen voeten te struikelen?
Ik snap het niet, kan het niet en wil het ook niet. Dus hoe doe ik het anders: ik werk weinig. Zo weinig mogelijk als financieel haalbaar is. Daarom dat ik het ook zo zalig vind om mijn eigen baas te zijn. Omdat ik zelf bepaal met hoeveel of hoe weinig inkomen in tevreden ben en dat vooral bepaal in afstemming met hoeveel ik werk. Met plezier stem ik daar mijn consumptiegedrag op af.
Side note: ik weet dat er mensen zijn die bewust kiezen om veel te werken en daar ook echt de fysieke, mentale en emotionele capaciteit voor hebben. Maar zoveel mensen in onze maatschappij doen het omdat het extern zo opgelegd wordt met alle psychologische en fysieke gevolgen van dien… en dat maakt me triest.
Rust
Rust creëer ik door mijn eigen planning te maken. Een zo natuurlijk mogelijke planning. Ik volg mijn bioritme, ik sta op zonder wekker, ga slapen als ik goesting heb. Ik weet dat ik in de zomer minder slaap nodig heb (8 uur) en ik vroeger wakker zal zijn. Tijdens de donkere maanden heb ik meer slaap nodig (zo’n 9 uur). Ik ben een nachtraaf, gaan slapen doe ik nooit voor 11 uur. Lang opblijven voelt als een kinderlijk plezier. Opstaan doe ik ergens tussen half acht en half tien. Anderzijds, mensen die uitgebreid de tijd nemen en genieten van het drinken van een koffietje ’s ochtends, ik ben er ietwat jaloers op. Romantisch beeld vind ik dat. Maar mijn waarheid is dat ik er ’s ochtends meteen invlieg. Ben ik wakker? Dan ben ik aan. Inmiddels heb ik dat geaccepteerd en geef ik mij er volledig aan over. Mijn tea time en ontspanning volgt dan wel later op de dag.
Vertragen
Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast.
Ongelofelijk inderdaad hoeveel haast mensen kunnen hebben. Mensen in de rij aan de kassa, mensen in de file. Ik lach vriendelijk naar die mensen, laat ze eventueel voor, soms ga ik zelf expres trager rijden. Ik voel compassie voor ze dat ze zich zo opgejaagd voelen. Wat een leven. Yes, ik hou er ook van om soms eens lekker door te werken, maar in een constante staat van 120 km/u gaan gaan gaan zijn, poeh, nee bedankt. Soms moet ik mezelf dus ook even dwingen om een versnelling lager te gaan. En ja, ik heb voor mijn bedrijf vaak 101 ideeën en inmiddels weet ik ook dat deadlines niet werken. Alles op zijn tijd. En het interessante is, dat ik door te vertragen vaak evenveel gedaan krijg én er met zoveel met plezier van geniet.
Stilstaan
En soms staat alles gewoon stil. Kom ik niet meer in beweging. Een gezonde staat om in te zijn, mits je er niet in doorschiet (zenuwstelselgewijs zit je als je er in doorschiet eerder in een freeze toestand en in extreme gevallen vertoon je dan symptomen van een depressie). Dan zie je me op de zetel hangen, series bingen, of gewoon niks doen. Nog steeds wel een ongemakkelijke toestand voor mij om in te zijn. Maar ik kan er wel aan toegeven inmiddels. Het is mijn innerlijke winter die dan spreekt. De dertiende stap die na een tijd van hogere versnelling vraagt om een pas op de plaats te nemen. Een ideale tijd ook om mijn huidige omgeving en staat van zijn eens te verkennen. En vooral ook, integreren, alvorens weer in het volgende te duiken.
Hoe zou het zijn als meer mensen de tijd nemen om te ontspannen, te vertragen en/of stil te staan. Om tot rust te komen. Voor mijn gevoel is het hoogdringend de tijd. Ik wens het iedereen toe, om een snelheid te vinden die ideaal is voor hen. Die snelheid is voor iedereen anders en zal voor iedereen op elk moment weer anders zijn. Hoe zalig zou het zijn als we in een maatschappij leven waar dat kan, waar we die vrijheid hebben. Waar we niet dertien in een dozijn zijn en er één gemiddelde snelheid is die bepaalt of je op de boot zit of ernaast valt.
