Elf jaar geleden, aan het begin van 2013, vertrok ik naar Nepal met het idee om daar voor een paar jaren te gaan wonen. Het voelde toen best als een memorabel moment. Alle spullen die ik niet meenam bleven in elf dozen achter in België. Met 40 kg bagage kwam ik aan in Kathmandu.
Lang verhaal kort, de NGO waar ik voor ging werken, kreeg het uiteindelijk niet voor elkaar om mij een positie aan te bieden. Dus kwam er massa’s tijd vrij. En die tijd benutte ik om (waarschijnlijk voor de eerste keer in mijn leven) aan innerlijk werk te gaan doen. Een coach waar ik naartoe ging nodigde me uit om elke ochtend met een blanco vel te beginnen en daarop te schrijven hoe ik wilde dat mijn dag eruit zag. En zo onstond er een droom: op een zo natuurlijk mogelijk ritme leven, zonder baas, zonder wekker, zo puur en eenvoudig mogelijk. Het leven wat ik in Nepal had geleid, heeft me duidelijk geïnspireerd. En stilstaan bij hoe realistisch het was om dit op deze manier te blijven doen, ook in België, dat deed ik op dat moment niet. Ik eindigde die reis met in juli 2013 een retraite in Australië waar mijn dromen nog meer verankerd werden.
Elf jaar later, terugkijkend op 2023, zie ik een jaar waarin ik mijn droom volledig heb waargemaakt. Dat is natuurlijk niet van dag op dag gebeurt en daar heb ik de afgelopen tien jaren steeds stapjes voor gezet. Maar ik ben aangekomen in die droom van in 2013. Hoe ziet dat er vandaag uit? Ik leef een minimalistisch leven, ik ben mijn eigen baas, ik zet maar af en toe mijn wekker. Op professioneel vlak had ik een super fijn jaar. Ik was projectcoördinator en -medewerker van drie hele toffe projecten. Maandelijks kon ik mezelf een mooie vergoeding uitbetalen. Ik werkte gemiddeld 16 uur per week. En in de zomer heb ik zes heerlijke weken vrijaf kunnen nemen. Wauw, het was een lange weg van vallen en opstaan, veel frustraties, en vaak genoeg de gedachte “Was ik maar normaal en had ik maar gekozen voor het gemiddelde pad”. Maar ik had het niet anders gewild. Super dankbaar ben ik dat ik mijn leven op deze manier kan inrichten.
2023, je was een speciaal jaar. Het jaar startte met een lange winterslaap. Waarin ik helemaal in mezelf keerde. Ik heb in januari 2023 van veel dingen afscheid genomen. Zo had ik aan het begin van het jaar nog een aantal kleine projecten waar ik voor werkte. Maar ik voelde, als ik wilde groeien en de juiste uitdaging wilde ervaren in mijn werk, dat ik deze had los te laten. Dat is niet iets wat ik dan van dag op dag beslis, maar wat een aantal weken in mij zit te pruttelen. Zelfs de moment dat ik voel dat dat het juiste is om te doen, blijf ik verder pruttelen en zitten met de gevolgen wat het heeft voor de mensen met wie ik samenwerk. En het was de juiste beslissing. De helderheid om steeds aan twee a drie grotere projecten te werken, voelt heel kloppend.
Eén van mijn intentie die ik aan het begin van het jaar had gezet was meer reizen. En zowaar, kwam daar in maart een buitenlandse liefde op mijn pad. Waardoor ik dit jaar in Tsjechië, Israël en Italië ben geweest.
Maar het was zeker niet allemaal pies en vree. Integendeel. Als je aan mij op sommige momenten zou vragen hoe ik terugkijk op 2023 dan zou ik je zeggen dat het mijn slechtste jaar is geweest. Op privé-vlak heb ik veel geworsteld met angst en eenzaamheid. Eenzaamheid, iets wat ik tot nu toe nooit kende. Ik heb altijd graag en goed op mijn eentje kunnen zijn. Toen ik aan mijn winterslaap begon vorig jaar, startte die met vijf dagen in stilte te zijn. En ik voelde een diep gevoel van gelukzaligheid. Ik genoot ten volle. Dus toen een paar weken later dat gevoel van eenzaamheid aan mijn deur klopte, overviel het me wel. En ik kan het je zeggen, het is een vies beestje. En het raakt me diep, het idee dat er zoveel mensen zijn in onze maatschappij die dat meemaken. De eenzaamheids-epidemie.
Nu die ene droom “vervuld is”, kan ik voelen dat dat misschien wel mijn volgende droom is: een leven creëren van connecties, community, echt samen zijn. Diepe verbinding met mezelf en met anderen. Ik ben nieuwsgierig waar dit nieuwe avontuur en verlangen me gaat brengen.
