Als jong meisje vond ik het heerlijk om af en toe te bladeren in modemagazines. Vooral de winterseizoenen, met mooie herfstkleuren en dikke, warme vesten en prachtige laarzen, daar kon ik echt van genieten. Als ik in winkelstraten mensen met handen vol tassen zag lopen met, zo stelde ik me voor, allemaal mooie, nieuwe dingen, dan bedacht ik me dat ik later als ik groot was, ik dat ook zou doen. Ik hou van mooie dingen. Vanaf dat ik mijn kleren zelf kon kiezen, en zelfs daarvoor nog, kon ik wat ik had echt waarderen. Toen was er nog geen sprake van consuminderen.
In 2009 werd ik lid van de Facebook pagina “ Stoppen met shoppen”. Een maand lang niets nieuws kopen behalve sokken en onderbroeken. Ik heb het maanden volgehouden. Het gaf me zoveel vrijheid. Niet meer naarstig op zoek gaan naar de allernieuwste mode. Niet meer zaterdagen shoppend doorbrengen. Het was een verademing. Het gebeurde zo moeiteloos. Het gaf ruimte en vrijheid. In plaats van op zaterdag met de meute door de winkelstraten te wandelen, kwam er tijd vrij voor andere dingen. Ik vond het leuk om vol te houden. De competitie met mezelf aan te gaan. Het luchtte op om niet meer met kleren en uiterlijk bezig te zijn. Ik denk dat ik sindsdien nauwelijks nog iets heb gekocht. Het werd onderdeel van mijn hele vrijheidslevensstijl: consuminderen = minder moeten werken = meer vrijheid = meer genieten. Ik had vriendinnen van wie ik kleren kreeg, af en toe kocht ik wat in de H&M, later begon ik ook duurzame mode te ontdekken.
Maar wat bleef was de waardering voor al mijn kleren en in het verlengde daarvan alles wat ik bezit. Of iets nu duur is of goedkoop, mooi is of al wat kapot, ik kan er even gehecht aan zijn. Ik ben trots dat sommige van mijn kledingstukken al meer dan 20 jaar oud zijn. Ik kan bijna nostalgisch doen over kleding omdat ze een bepaald verhaal hebben, ook al zijn het verhalen die niet veel voorstellen. Ik ben daar echt trots op, op die diepere waardering voor wat ik heb. Voor mij is dát alleen al duurzaam consuminderen: dat alles wat je bezit waardevol is.
Elk kledingstuk in mijn kast draag ik. En als ik het een jaar niet draag dan geef ik het weg. Ik heb niet meer dan 100 kledingstukken in mijn kast hangen en ik heb exact 11 paar schoenen. Het voelt licht, overzichtelijk en neemt letterlijk (fysiek) en figuurlijk (mentaal) niet veel plaats in.
De laatste tijd verdien ik meer geld dan ik lang verdient heb. Dat maakt dat ik meer ruimte in mijn budget heb. En ik merk het verschil, ik merk wat dat met me doet. De mogelijkheid om iets te kopen is reëler. En dat maakt dat ik terug minder immuun ben, als ik door de winkelstraten loop. Ik ben er verbaasd over hoe groot de trekkracht is om iets te kopen, zelfs voor iemand zoals mij die zo bewust consumeert. Hoe ik er mee omga? Ik heb lange-termijn-lijstjes van dingen die ik graag hebben wil en ook echt nodig heb, ik ben kritisch over wat ik koop en waar, ik zal zelden tot nooit impulsaankopen doen. Ik wil kwaliteit kopen en kan echt boos en teleurgesteld zijn als iets niet zolang meegaat.
Ik ben blij dat dat meisje van vroeger toen al van mooie dingen hield en dat ik daar als volwassen vrouw een gezonde manier voor heb gevonden om daar nog steeds van te genieten door te consuminderen.
